Tanja en Ita lopen de 80 Land van Cuijk

De uitdaging

Tanja: ik was er altijd van overtuigd dat je wel gek moest zijn om een Kennedymars te lopen, 80 kilometer binnen 20 uur. En toch kwam het moment dat ik dacht ach waarom niet?

Ita: Enerzijds een belachelijke idee, zo’n tocht van 80 km (wáárom zou je dát willen?) maar anderzijds kriebelde het ook wel; het zou wel tof zijn om zoiets één keer in je leven gedaan te hebben!

Samen sterk

Tanja: het liefst wilde ik de uitdaging samen aangaan. Maar ja wie kon ik zo gek krijgen om mee te lopen? Dat was nog niet zo eenvoudig totdat Ita zich, tot mijn grote vreugde, meldde.

Ita: Frans bedankt op voorhand al voor de eer, en toen las ik in december op Facebook dat Tanja geïnteresseerd was in de Kennedytocht van Someren. Ik had al gelezen dat in mei de 80 Land van Cuijk georganiseerd zou gaan worden. Dit viel mooi tussen de Bikkeltocht van IWO (60 km in april) en de Nijmeegse 4Daagse (4 x 40 km in juli) in. Ik heb een klein berichtje naar Tanja gestuurd en we hadden een date! Leuk detail: Frans werd ook wat enthousiast en twijfelde inmiddels om ook mee te gaan lopen!

Het plan

Tanja: ik had bedacht om de Kennedymars van Someren te lopen. Deze is populair en een festijn zoals de Vierdaagse. Een mooi rondje door de Peel, maar wel vlak voor de Vierdaagse.

Ita: Someren schijnt 1 groot feest te zijn maar ik was bang dat je 10 dagen later niet meer zo veel plezier hebt tijdens de Nijmeegse 4Daagse. Gelukkig kon Tanja zich vinden in het plan om eerst Cuijk te doen, en daarna eventueel in te schrijven voor Someren.

Voorbereiding

Tanja: na ruim een jaar niet wandelen ben ik in januari weer langzaamaan gestart. Maar dat zijn dan nog niet de serieuze afstanden. De Bikkeltocht van IWO was precies goed gepland, zaterdag 13 april. Een goede generale repetitie voor mijn eerste keer meer dan 42 kilometer wandelen.

Ita: Frans en ik waren van plan dit jaar niet meer zo uitgebreid voor de 4Daagse te gaan trainen als afgelopen jaren. Dagelijks lopen we een rondje van een kilometer of 5, en daarnaast wilden we nog 2-3 keer een trainingstocht van ca 30 kilometer lopen. Vervolgens in april die Bikkeltocht van 60 km. Voor mij als generale repetitie & persoonlijk record (ik had ook nog nooit verder dan een kilometer of 42 gewandeld)  en voor Frans als 0-meting: hoe voelt dit en zou een Kennedytocht lopen leuk zijn? De Bikkeltocht ging ons, op wat pijntjes links en rechts na, goed af en de dag erna waren we fysiek alweer zo goed als hersteld.  Maar voor Frans voelde het op dat moment toch als een grens: 60 km was genoeg voor hem.

 

80 Land van Cuijk

Tanja: zaterdagochtend 18 mei 2019 05:00 uur was het dan zover. De start van een belevenis. De tocht bestaat uit twee rondjes van ruim 40 kilometer, met een totale lengte van 81,7 kilometer.

Ita: Frans en ik bivakkeerden met onze camper in Linden. Om 4:00 uur fietsten we naar Tanja en van daaruit door naar de start. Inschrijven, tassen droppen en starten ging heel soepel en snel. Ik wist dat Tanja met een flink tempo kon lopen dus mijn lange benen hoefden zich een keer niet in te houden. Na een uurtje kwam de zon op en dat leverde waanzinnig mooie plaatjes (zoals boven aan dit verslag) op!

We haalden links en rechts lopers in en dachten de hele ochtend ergens in de middenmoot te lopen. Helaas voelde ik in Beers al het knoopje in mijn linker kuitspier dat ik tijdens de Bikkeltocht ontwikkeld had… Hopelijk zou ik er snel ‘door heen lopen’!

Bij de rustposten namen we steeds ruim onze tijd (enkele keren wel tot een half uur!) voor verzorging en lekker laten luchten van de voetjes. Wat heerlijk: dit ben ik niet gewend onder leiding van akela Frans, die altijd na een minuut of 10 weer verder wil, hahaha. Bij bijna elke post maakten we ook even gebruik van het toilet (wat een luxe!) en dronken & aten we wat we aangeboden kregen. Ook het weer zat enorm mee: om 9:00 uur liepen we al in onze t-shirts en kort broeken!

’s Middags bleek echter dat we één van de laatste lopers waren, hahaha! We lieten ons niet ontmoedigen en stapten resoluut door. Ook het feit dat ruim 60% van het parcours (dit is dus ca 50 kilometer) onverhard was (over heide, door bos en kilometers lang door weilanden met het gras twee kontjes hoog) mocht de pret niet drukken. De temperatuur was inmiddels wel flink opgelopen en het voelde benauwd en zweterig. Tijdens een rustpauze in het Veerhuis in Oeffelt (waar ze overigens héérlijke siroop hebben!) werd het Tanja en een paar andere lopers duidelijk dat de totale afstand niet 80 maar 81,7 km bedroeg. Die 2% extra afstand kan zomaar een flinke mentale oplawaai zijn, maar al grappend vervolgenden we de route langs de gele pijltjes.

Bij de tweede ’tassen-pauze’ bleek dat Tanja toch wat blaren had die behandeld moesten worden. Op dat moment belde René om te informeren hoe het met ons ging; hoe lief en attent van hem! Het was inmiddels bijna 19:00 uur: we waren 14 uur in touw en hadden nog zo’n 20 kilometer te gaan. We haalden de lang broeken en vestjes maar weer uit onze tassen en begonnen aan het avond-gedeelte.

Rond half 10 waren we op de laatste rustpost aangekomen, waar Facebook-vrienden Corina en Hans ons kwamen aanmoedigen. Bij deze snackbar konden we een snack of frites bestellen. Dit viel niet zo lekker bij Tanja; van alleen de geur al werd ze erg naar. Hoewel ik vooraf mijn bedenkingen had over vet eten tijdens zo’n enorm lange wandeltocht, bleek mijn lichaam gelukkig alles goed aan te kunnen. Ik had inmiddels minder last van mijn kuitspier en ook de 2 flink gevulde blaren die ik inmiddels had opgelopen vormden geen obstakel om verder te gaan.

Dankzij haar ogenschijnlijk onuitputtelijke hoeveelheid doorzettingsvermogen kon Tanja weer in de benen komen en begonnen we tegen 22:00 uur aan de laatste 10 km. Het werd al snel donker en na 500 meter hadden we al een gele routepijl gemist. Helaas hadden we het niet nodig gevonden een (hoofd)lamp bij ons te steken en ook een accu voor de telefoon had geen prioriteit gekregen toen we onze heuptassen inpakten. Nu het parcours door inmiddels pikkedonker buitengebied liep bleek dat alles behalve handig, zo zonder licht…  Wij waren gelukkig niet de enige die het spoor bijster waren en al snel liepen we samen met 2 Friese mannen en een moeder & dochter.

Daar liepen we, met z’n zessen, 1 hoofdlamp en 1 zaklamp, speurend naar gele routepijltjes in het pikkedonker. Opeens zagen we bij een afslag naar een boerderij laag bij de grond een lampje bewegen. Daar zat een loopster-met-hoofdlamp-op te bellen met haar thuisfront om opgehaald te worden. Ons aanbod niet op te geven en met ons mee te lopen werd met tranen in de ogen afgewezen: ze had 76 km in de benen maar ze kón niet meer…

De dochter in het groepje wilde graag dat er wat langzamer gelopen werd, maar Tanja en ik wilden liever wat meer tempo gaan maken: het had inmiddels lang genoeg geduurd en we wilden finishen. Tanja herkende inmiddels de omgeving weer en we liepen uit t.o.v. het groepje.

In de allerlaatste kilometers haalden we nog een loopster en later een loper in. En toen was daar DE FINISH! We hadden het gehaald!! Tanja’s moeder en Mario (haar echtgenoot) onthaalden ons met heerlijke Tony’s Chocolonely en trots konden we met onze medailles en oorkonde op de foto!

Terugblik

Tanja: ik heb een prachtige wandeldag gehad en enorm veel steun van Ita. Een heel mooi maar ook zwaar parcours. We zijn onderweg goed verzorgd en hadden persoonlijke supporters.

Normaal gesproken heb ik geen fysieke gevolgen van wandelen. Maar ik heb nu geleerd dat ik het dan bij de grens van 40 kilometer moet houden.

Dit keer heb ik flinke blaren gelopen en vanaf 60 kilometer deed iedere stap zeer. In het tijdsbestek van 19 uur waarin we naar schatting 14-15 uur gelopen hebben zijn we gefinisht.

Ik ben super blij dat ik het gedaan heb, maar eens en nooit meer zeg ik nu.
Zonder Ita had ik het niet gered. Het was een mooie en succesvolle uitdaging samen.

Ita: Het was een onvergetelijke dag, en enorm leuk om dit samen met een kanjer als Tanja te beleven! Het was zeker pittig; zo’n enorme afstand en dan grotendeels onverhard… Ondanks dat liepen we de meeste stukken toch echt op een flink tempo, maar ik denk dat de royale pauzes de dag wel wat lang hebben gemaakt: we zijn bijna 19 uur aaneengesloten in touw geweest. Anderzijds: het is geen wedstrijd en je betaalt voor de volledige 20 uur, hè?! 😉

Ik heb geen enkel moment het idee of gevoel gehad dat ik het niet zou redden. Bij Tanja zag ik vooral bij de laatste rustpost een enorme strijd. Ze had het op dat moment écht zwaar en de manier waarop ze desondanks zonder klagen, steunen of kreunen tóch doorzette, siert haar enorm! Want naast een goede basisconditie en -uitrusting moet je in ieder geval mentaal zeer sterk in je schoenen staan om een Kenndytocht te voltooien!  Of dit ‘eens maar nooit meer’ was? Nou, wat mij betreft smaakt dit naar meer en ik hoop dat ik Tanja, Frans of misschien wel jou (ja, jíj!) ook zo gek kan krijgen!   😉