Hans Verbeek vreet de 80 kilometer van Klarenbeek op

Een verslag van de Kennedymars op 23 en 24 maart 2018 in Klarenbeek door Hans Verbeek

Het was volgens mij in november 2017 toen ik erachter kwam dat er in Klarenbeek een evenement plaatsvond genaamd de ‘Kennedymars’ 80 km wandelen. Daarnaast was er ook een ‘Long Distance Walk’ van 110 km. Ook kon gekozen worden uit de 40- en 60 km nachtwandeling.

Nadat ik het thuis ter sprake had gebracht met de nodige prikkels en grootspraak, zo van dat het allemaal slappelingen zijn en dat niemand dit met mij zou durven aan te gaan, was het mijn jongste van de tweeling Sven die ik/we hebben kunnen ompraten om ook mee te doen. Aangezien ik zelf ook niet wist wat mij te wachten stond kon ik het hem ook niet uitleggen. Dat het pijn zou gaan doen en dat je daar doorheen zou moeten bijten was het enige waar ik hem op voor kon bereiden. We  hebben het tot ongeveer januari vol kunnen houden om bijna wekelijks een trainingsloopje te doen van max 26 km en ook nog eens in een behoorlijk tempo zodat we het goed konden voelen. Vanaf januari tot aan het evenement hebben we bijna niet meer getraind maar dat vond ik geen reden om af te zeggen. Ik had er vertrouwen in en had de ervaring van een ongetrainde 4 daagse van 50 km die ik ook goed had uitgelopen.  Of dit nu anders zou zijn moest ik dan dus maar ervaren.

In het donker wandelen had ik ook nog nooit gedaan dus dat was nieuw voor mij. Zaklampen en kledingkeuze de week ervoor klaargemaakt. De spanning werd opgevoerd en dat bracht mij zeker in de goede stemming. Mijn collega’s en gezin leefden mee en dat voelde goed. Op 23 maart was het dan eindelijk zover! Om 22:00 uur zouden we van start gaan. Wat ook zeer fijn was dat Jacqueline en Mieke de nachtwandeling van 40 km gelijktijdig begonnen. Helaas was ik ze met 20 meter al weer kwijt, maar via de mobiel hadden we zeker nog een paar keer contact om te horen hoe het ging. In de eerste lus van 20 km die richting Twello en Wilp ging had ik het idee om rustig te starten maar dat voelde niet goed. Een hartslag die veel te hoog was en het gevoel of ik me aan het opblazen was. Ik nam de beslissing om meer op mijn eigen tempo te gaan lopen en te zien wat voor resultaat zou hebben. Ik kreeg er een veel beter gevoel bij en mijn hartslag ging ook weer naar normaal. Dus de stoute schoenen maar aangehouden en tempo (te) hoog gehouden. Deze eerste lus zat er om ongeveer 01:15 op zaterdagmorgen op. Sven liep ook lekker en hij zag er goed uit. Om exact 01:30 uur vertrokken we weer voor de 2e lus richting Loenen waarbij we voor het kanaal de binnenlanden  in gingen richting Klein 020.  Ik kom uit deze omgeving en ken ik de weggetjes goed, ik kon dus goed inschatten waar we waren en hoeveel we nog moesten. Het tempo lag hoog en ik vond het heerlijk om zo midden in de nacht een vader/zoon dingetje te doen. Niet wetende dat Sven het al wel moeilijk had. Bij terugkomst op de basis na deze ronde van 20 km en de totale afstand van 40 km afgelegd voelde ik me prima. Sven begon sporen van vermoeidheid te tonen en was negatief over zijn gevoel over een goede afloop. Om iets over half 6 in de ochtend vertrokken we voor de 3e lus. Sven had het gelijk al zwaar en begon te klagen over pijn in benen en knie. Wetende dat hij alles in de knie kapot gehad heeft heb ik het tempo terug geschroefd en mijn doel om om 09:00 uur terug te zijn aan de kant gezet. In deze lus hadden ze een variant van een ‘Obstacle run’ opgenomen ?. Baggeren door de modder, over boomstammen klimmen en over een diversiteit aan ondergrond lopen. Gelukkig waren de koeien nog op stal, anders was het nog slechter geweest. Sven trok het niet meer en stapte helaas uit. En zo was ik alleen. Geen tijd om te janken want mijn doel was de streep op het einde halen. Deze ronde was echter zwaar en moeilijk en ik kon mijn tempo niet meer terugvinden. Sporen van vermoeidheid en pijn kwamen binnen. Zoals van tevoren al door diverse kenners aangegeven begint de Kennedymars pas bij de 50 km. Ik kan dit nu dus ook beamen. Het is waar! Met andere woorden: je hebt nog 30 km te gaan en je moet je focus houden op het voorkomen van blessures en jezelf dus niet over de kop jagen. De wetenschap dat na deze ronde nog een rondje gepland stond richting Beekbergen en omstreken hielp het mij om het moreel hoog te houden. Ik was na deze zware ronde om ongeveer 09:30 uur terug op de basis. Ik heb daar voor de laatste keer mij tegoed gedaan aan de zelf meegenomen broodjes met gebakken ei. Lekker droge sokjes aan en mijn haar nog een keer netjes gekamd. Je wil er natuurlijk verzorgd bijlopen in en richting Beekbergen. Om 10:00 uur Rene maar eens gebeld en gevraagd waar ze waren tijdens hun wandelrondje van 20 km. Ik zou ze wel inhalen omdat ik het in mijn kop had gehaald om deze laatste ronde met een verschrikkelijk hoog tempo aan te vallen. Tja, je wil wel maar het kunnen is iets anders. Ik kreeg ook nog te maken met een paar emotionele momentjes die de kop opstaken, waar het vandaan komt weet ik niet maar ze waren er en moesten er uit. Het zal er wel mee maken hebben dat ik doorkreeg dat ik het ging halen. Op de laatste stempel post heb ik de IWO groep wandelaars in kunnen lopen omdat zij heel lief op mij gewacht hadden. Zo konden we gezamenlijk naar de eindstreep lopen. Ik waardeer dit erg en mijn dank daarvoor. Deze laatste, grofweg, 4 km voelde dan ook als een zegetocht met op de eindstreep mijn vrouw en kinderen met aanhang en opa en oma.

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb het geflikt! De Kennedymars uitgelopen. 3 blaartjes, moe maar voldaan en een ervaring rijker als het om lange afstanden lopen gaat. Laat ik eindigen met te zeggen dat ik de hand gedrukt heb met mijn oudste zoon Niels om volgend jaar de LDW 110 km te gaan aanvallen. Ons kennende gaan we daarvoor in trainingskamp. Dus misschien volgend jaar als enig IWO lid een 110-loop achter de naam. Tenzij er nog iemand is die dit samen met mij en Niels aandurft. We hebben nog een heel jaar om ons voor te bereiden.

Groeten Hans